Onze hoofden zijn in deze tijd geheel bezet door het bombardement van prikkels van buitenaf. Zoals met een tot de rand gevulde vaas kan er bij velen niets meer bij zonder dat het over de rand heen loopt. Steeds meer mensen schermen zich daarom af voor die invloeden van buitenaf. Het is een heel begrijpelijke reactie. Het vergroot echter onze eenzaamheid, omdat we ons tegelijkertijd afkeren van de ander, van onze medemens.
Misschien is het de fase van ontwikkeling waarin we verkeren. Een fase waar we doorheen moeten om tot de kern te komen van wat echt belangrijk voor ons is. Ik pleit er echter voor om je niet af te sluiten voor de ander. Wel om heel selectief te zijn in wat je wel en wat je niet tot je wilt nemen. Als je dat doet dan ben je ‘de baas in eigen huis’.
In je schulp kruipen kan je de illusie geven dat je niet langer open staat voor de prikkels van buitenaf. Als ik naar mijzelf kijk, dan erken ik dat die invloeden al onder mijn huid zijn gekropen. Ik ervaar gedachten en emoties, waarvan de herkomst niet in mijzelf traceerbaar is. De science fiction schrijver Jack Vance schreef al heel veel jaren geleden boeken waarmee hij zijn lezers duidelijk maakte dat wij geprogrammeerde wezens zijn.
Wij zijn opgenomen in een driedimensionale illusionaire realiteit. Ons bewustzijn is hierdoor gevormd. Met dit bewustzijn is het niet mogelijk om verder te zien dan de grenzen van deze drie dimensies. Hierdoor zijn we afgesneden van de grote werkelijkheid. Desondanks is er in ons het beginsel van het vermogen om door de begrenzing heen te breken. De eerste stap om dit proces op gang te brengen is INZICHT. Daarom is het zo belangrijk om selectief te worden in wat er tot jou komt door de beheerder van jouw eigen bewustzijn te worden.
Ik schrijf vanaf 2019 maandelijks een of meer brieven om mensen te inspireren tot nadenken. Hieronder volgt mijn tweede brief van oktober 2025. Vanaf januari 2026 wil ik graag verder met echt geïnteresseerden. Ik creëer dan de mogelijkheid om via een beveiligd forum met elkaar uit te wisselen.
Je kunt jezelf aanmelden als abonnee voor mijn maandelijkse brieven en de andere te ontplooien activiteiten via deze link.
| Over de driedimensionale film |
| Ik begreep niet hoe ik in deze ruimte terecht was gekomen. Het bleek een enorme bioscoopzaal te zijn. Het was er vol. Voor, achter en opzij zaten mensen met hun blik gericht op het doek. Het was geen prettige ruimte. De muren, vloer en het plafond waren van donkere materialen gemaakt en een uitgang leek er niet te zijn. |
| Ik voelde me er ongemakkelijk en wilde opstaan om de uitgang te zoeken. Opstaan lukte echter niet, want een onzichtbare band hield mij gevangen op mijn plaats. Ik zocht contact met mijn buren, maar zij reageerden niet. Het leek alsof ze geheel gebiologeerd waren door het beeld op het bioscoopscherm. Ook mijn aandacht werd erdoor getrokken, want er ging een magnetische aantrekkingskracht van het scherm uit. Als ik mij daaraan over gaf, werd mijn hoofd verdoofd, waardoor ik het contact met de bioscoopzaal dreigde te verliezen en in de film werd gezogen. Als ik dit liet gebeuren, dan was ik – weer- acteur in de film geworden in plaats van toeschouwer. Ik verzette mijzelf hiertegen door mijn volle bewustzijn in te zetten. Hierdoor werd de aanzuigende werking van het scherm geleidelijk minder. Nadat er meer rust in mij was gekomen, kon ik met afstand naar het scherm kijken. Het drong tot mij door dat het geen gewoon scherm was, maar dat het de illusie gaf van een driedimensionale ruimte, die alle zintuigen aanraakte. Ik hoorde geluid, vaak hard en rauw, soms zacht en liefelijk. Steeds wisselend. Ik zag een opeenvolging van beelden. Soms rook ik de geur van bloemen, de zee, de zuivere lucht van bergen en van wouden. Ook kwamen de meest walgelijke geuren in mijn neus, als er beelden werden getoond van bijvoorbeeld dood, bederf, ontbinding en open riolen. Het riep een palet aan emoties bij mij op die mij uitnodigden om – weer- aan de film mee te doen. |
 |
| In een hoog tempo werden beelden getoond van wat ik begreep als de gang van de mensheid door de geschiedenis. Het waren vaak schokkende beelden, door de vele oorlogen, veldslagen, revoluties, moordpartijen en ander geweld. Niets werd verhuld. De angst, ontreddering, het verdriet en ook de haat, moordzucht en vernietigingsdrang kwamen onbarmhartig in beeld. Ik zag hoezeer de geschiedenis van de mensheid is doordrenkt met bloed. Ik zag ook dat na het vernietigingsgeweld de mens telkens weer opstond en met nieuwe moed het leven wilde vieren. Het waren mooie beelden van liefde tussen mensen onderling en van de bereidheid om er voor elkaar te zijn. Er was in die periodes plaats voor geluk, welvaart en het creëren van schoonheid. Aan deze mooie periodes kwam echter steeds weer een eind, doordat er nieuwe spanningen werden opgebouwd, gevolgd door opnieuw oorlog. |
 |
| Daarom zijn zoveel mensen zo diep vermoeid, begreep ik. Zij zijn al zo onpeilbaar lang acteurs in deze film, leven na leven. Evenals ik zitten zij in de bioscoopzaal en nemen ze alles op wat hen wordt getoond. Hun bewustzijn zit echter in de film. Zij denken er deel van uit te maken en verkeren in de illusie dat ze geboren worden, leven, sterven en opnieuw geboren worden. Ze denken dat er ooit blijvende vrede zal zijn, evenals dat de liefde uiteindelijk zal overwinnen. Ooit zal er een ‘happy end’ zijn. De hoop hierop doet veel mensen doorgaan. De steeds weer terugkerende periodes van vernietiging en verval willen zij vergeten. Er ging een golf van medeleven door mij heen. De moed om steeds weer door te gaan en tegelijkertijd de hardnekkigheid om niet te willen kijken naar wat de onthutsende werkelijkheid is. Ik zou zo graag willen dat alle mensen in de bioscoopzaal hetzelfde zou overkomen als wat mij ten deel viel. Toeschouwer worden in plaats van acteur in de film. En dan? Hoe bevrijd ik mijzelf uit deze stoel? Hoe vind ik de uitgang? Midden in deze overpeinzing ging plotseling het dak van de bioscoopzaal af en viel het licht binnen. De onzichtbare band die mij op mijn stoel vasthield werd verbroken. Opeens was de uitgang zichtbaar. Ik hoopte dat er velen met mij die uitgang zouden weten te vinden… |
 |
