een eigentijds dierenverhaal
Er heerste al lange tijd droogte op de Oost-Afrikaanse savannen. De dieren stierven als gevolg van honger en dorst. Overleven onder deze barre omstandigheden was vrijwel onmogelijk. Een kudde zebra’s zwierf rond op zoek naar voedsel en water. De concurrentie was echter groot. De grotere dieren verjoegen hen bij de schaarse bronnen, die nog water gaven. Op een dag trok een zwerm zwaluwen over. “Waar gaan jullie naar toe?”, riep een van de zebra’s naar de zwaluwen. Een van de zwaluwen antwoordde: “We vliegen naar Nederland, want daar is voeding en water en kunnen we onze jongen geboren laten worden”. “Is Nederland ver weg?” antwoordde de zebra. “Best wel, maar als je volhoudt dan kom je er wel.”
Na lang overleg besloot de kudde de tocht naar Nederland te ondernemen. De zwaluwen hadden de richting aangegeven en ook dat ze om een grote zee heen moesten trekken om in Europa te komen, waar Nederland lag. Omdat de dieren verzwakt waren door honger en dorst, bleek de tocht voor velen van hen te zwaar te zijn. Uiteindelijk, na veel gevaren te hebben getrotseerd, bereikten slechts vier van hen Nederland. De zwaluwen hadden niets teveel gezegd, want overal was groen gras en water. Ze kwamen snel op krachten en gingen op zoek naar een plek waar ze langer zouden kunnen verblijven. Dit bleek echter een zware opgave te zijn, want overal waar ze kwamen werden ze verjaagd door de dieren die er al woonden. Ook riep hun exotische uiterlijk weerstand op bij de Nederlandse dieren. “Ga terug naar waar je vandaan komt”, werd er tegen de zebra’s gezegd.
Het niet welkom zijn en geen plek kunnen vinden om te wonen, drukte uiteindelijk zo zwaar op de kleine groep, dat ze besloten terug te keren naar de Oost-Afrikaanse savanne. Een van de zebra’s was echter zwanger en ze beviel van een gezond zebraatje. “Wat moeten we?”, vroeg ze huilend aan de andere drie. Met pijn in het hart besloten ze het kleintje te vondeling te leggen in een groen weiland. Daar vond een trotse vertegenwoordiger van het Friese stamboekvee het zebraatje de volgende morgen. De koe adopteerde het kleintje alsof het haar eigen kind was. Zo groeide de zebra op bij de koeien en werd hij als één van hen. Hij was er trots op deel uit te maken van het Friese stamboekvee en toen hij volwassen geworden was, zette hij zich in voor het behoud van de identiteit van dit voorname ras. De oude vos, die regelmatig aan het woord kwam in de dieren Fabeltjeskrant, vond het maar vreemd dat de zebra zich identificeerde met het Friese stamboekvee. Hij was uiteindelijk een zebra, dat kon je toch zo zien.
Ad Broere
