Ik heb al langer de behoefte gevoeld om een verhaal te vertellen, dat de beelden uit mijn innerlijk tot leven laat komen. Dat het verhaal speelt in de eerste eeuwen van de jaartelling is geen toeval. Deze mensheidsperiode, die zich afspeelt in het oostelijk Middellandse Zeegebied, is naar mijn mening bepalend geweest voor wat zich in de voorbije tweeduizend jaar heeft afgespeeld.
Ik laat deze tijd tot leven komen door fictieve mensen, die toen hebben geleefd. Ik zie de wereld door hun ogen en doe daar verslag van. Het is voor mij een bijzonder proces. Tot dusver schreef ik non-fictie. Deze historische roman is de eerste op het fictie pad. In het begin was het aarzelend. Ik leer me echter steeds beter in te leven in de karakters van de personen, die het boek inhoud geven. Voor de juiste historische informatie krijg ik hulp uit onverwachte hoek. Hierdoor lukt het mij om mijn hoofdpersonen te plaatsen in de juiste historische context. Op het moment dat ik dit schrijf heb ik niet alleen de basis gelegd, maar is mijn verhaal echt op gang gekomen.
Ik plaats in elke maandbrief een of twee hoofdstukken. Abonnees, die De Weg naar Vrijheid hoofdstuk voor hoofdstuk meelezen, doen dat niet alleen passief. Ik ben van plan om vanaf januari een platform te openen, waarop zij met elkaar kunnen uitwisselen, hun ideeën voorleggen en het te gebruiken als middel om onderling verbinding te maken. Ik ben op het platform aanwezig. Echter niet als leider of iets dergelijks. In de dageraad van het Waterman tijdperk zal hiërarchie plaats maken voor gelijkwaardigheid en samen-werking. Het boek gaat soms over ideeën, maar vooral over mensen en over eenvoud. Want daarin ligt de werkelijke Wijsheid besloten. Het is verder een ode aan het vrouwelijke als draagster van die Wijsheid.
De Weg van de Nazireeërs was tweeduizend jaar geleden de voorbode van een mensheidsperiode, waarin de externe god plaats zal maken voor de innerlijke god – of beter, in mijn ogen – voor de oorspronkelijke mens, die wij allen in ons dragen. In de afgelopen tweeduizend jaar waren het de enkelen die De Weg bewandelden, in deze tijd zullen het er velen zijn.
Als je De Weg naar Vrijheid hoofdstuk voor hoofdstuk wil volgen en als je wilt meedoen aan het platform, abonneer je dan via deze link.
Hieronder volgen een korte samenvatting en de proloog, om je verder te informeren.
De Weg naar Vrijheid
door Ad Broere
Korte samenvatting
In mijn boek De Weg naar Vrijheid komen meerdere hoofdpersonen tot leven en daarmee ook de geschiedenis van de eerste eeuwen van onze jaartelling. Door namen als Eli en Mirjam lijkt het misschien een geschiedenis vanuit het Joodse geloofsperspectief, maar dat is geenszins het geval.
In de eerste twee eeuwen na Christus was het oostelijke Middellandse Zeegebied een smeltkroes van culturen en levensbeschouwingen. De Hellenistische cultuur bracht grote filosofische stromingen voort, zoals het Platonisme en het Stoïcisme. Vanuit Perzië klonk het Zoroastrisme, met zijn leer over de strijd tussen licht en duisternis. Egypte schonk de wereld de Hermetische wijsheid, en in Judea groeide het monotheïsme van Israël — met daarbinnen de beweging van De Weg: de Nazireeërs rond Jezus en Jacobus.
Het Christendom zoals Paulus dat vormgaf, verschilde wezenlijk van De Weg.
Voor de Nazireeërs lag de kern in de innerlijke Geest van Liefde, die in het hart van ieder mens geboren kan worden. Paulus verkondigde daarentegen een externe God en een verlossing door Christus, de Zoon van God.
Tussen beide stromingen ontstond een spanning die als een veenbrand door de eerste eeuwen bleef smeulen. Toen het Romeinse rijk het Christendom adopteerde — vooral als politiek instrument — werd het lot van De Weg bezegeld.
De Weg naar Vrijheid vertelt aan de hand van verschillende personages hoe deze geestelijke en maatschappelijke verschuivingen zich voltrokken.
Het is geen religieus boek, maar een verhaal over universele waarden:
Vrijheid. Autonomie. Liefde.
Proloog
Na de dood van Jezus van Nazareth, in de eerste eeuw van onze jaartelling, ontstond in Judea een beweging die zichzelf niet als nieuw geloof zag, maar als vervulling van de Wet: De Weg.
De mannen en vrouwen die haar volgden, leefden vanuit het besef dat God niet buiten de mens woonde, in tempel of schrift, maar in het hart van ieder mens die rechtvaardig handelde en vanuit liefde sprak. Zij herkenden in De Weg geen nieuwe religie, maar een herinnering aan iets oerouds — de verbinding tussen mens en Al, tussen adem en Geest.
Hun leraar Jacobus, de broer van Jezus, leidde deze gemeenschap met zachtheid en onwankelbare trouw.
Zij vormden geen kerk, maar een kring van zoekers die geloofden dat de nieuwe wereld zich aandient als de oude voltooid is. Niet door het eindeloos nakomen van wetten en regels, maar door volmaakte vrede in het hart. Daardoor overstijgt de mens de dualiteit.
Voor Rome was dit een gevaarlijk idee.
Niet omdat De Weg opriep tot opstand,
maar omdat zij mensen leerde innerlijk vrij te zijn —
ongevoelig voor angst, belasting, of bevel.
Een rijk dat gebouwd was op gehoorzaamheid en hiërarchie
kon geen leer dulden die de mens naar binnen richtte in plaats van naar boven.
De Romeinen begrepen dat wie een volk wil regeren,
de taal van zijn goden moet beheersen.
Na de verwoesting van Jeruzalem in het jaar 70 begon een nieuw proces:
De vorming van een religie die geschikt was voor het Romeinse rijk.
De eerste evangeliën verschenen — teksten die de mondelinge herinneringen aan Jezus vastlegden,
maar tegelijk het vuur van de levende stem in letters doofden.
Marcus, de eerste evangelist, schreef in de nasleep van de Joodse oorlog.
Zijn tekst bood iets wat De Weg van de Nazireeërs nooit had nagestreefd:
één leer, één leraar, één gezag.
Zo legde Marcus, wellicht onbedoeld, het fundament onder het gezag van Rome, dat zich voortzette na de val van het Romeinse rijk.
Wat begonnen was als een spirituele revolutie in de harten van vrijen,
werd langzaam een religie van onderwerping en belofte.
De boodschap van innerlijke eenheid werd vertaald naar uiterlijke gehoorzaamheid.
De Ene werd een Vader buiten de mens,
en de leraar uit Nazareth werd een god op een troon.
Zo ontstond het fundament van wat later het christendom zou worden:
niet langer een pad van vrijheid, maar een structuur van macht.
Twee eeuwen later vond het proces zijn voltooiing.
Onder keizer Constantijn werd het christendom staatsgodsdienst —
de religie van de Romeinse vrede, de Pax Romana.
Wat ooit de tempel van het hart was,
werd een altaar van steen in dienst van het rijk.
Toch bleef de vonk branden.
Niet in de paleizen van bisschoppen of in decreten van keizers,
maar in de verborgen kamers van hen die de stem van de Ene nog konden horen.
Zij werden de hoeders van De Weg — stil, onzichtbaar, maar ongebroken.
Over dit boek
De Weg naar Vrijheid vertelt het verhaal van die mensen:
zoals Eli, Mirjam, Simon, Sophia, Dion en hun nakomelingen —
Hun levens weven zich samen tot een geschiedenis die niet alleen het begin van het christendom toont, maar vooral het verlies van de innerlijke vrijheid die de volgers van De Weg ondervonden.
Mijn boek gaat hopelijk bijdragen aan heling van de diepe wonden, die in het collectieve onderbewuste zijn geslagen tijdens de eerste eeuwen van de Gregoriaanse jaartelling. Dat tijd een illusie is, heb ik ervaren door het schrijven van dit boek. Het leven van de hoofdrolspelers, zou zich in deze tijd kunnen hebben afgespeeld. De hoop, liefde, zorgen, angsten, vreugde en verlangen zijn van alle tijden.
Dit boek gaat niet over dogma’s of religie,
maar over het onuitroeibare verlangen van de mens
om vrij te zijn in waarheid, liefde en autonomie.
Wat hier wordt verteld, is geen leer, maar een levende eeuwige beweging.
Moge De Weg in deze tijd opnieuw open gaan voor velen, die zich bezinnen op Vrijheid, Autonomie en Liefde. Als mijn boek hieraan mag bijdragen, dan heeft het aan zijn doel beantwoord.
✶ ✶ ✶
――― Ad Broere
