De 26-jarige Danielle heeft haar studie bedrijfskunde afgerond en woont en werkt in Amsterdam als filiaalchef van een supermarkt. Zij heeft een studieschuld van € 41.000. Het DUO heeft haar voorgesteld om op deze lening 75 euro per maand te betalen. De rente is – nu nog – laag: 0,46%, maar dat kan gaan veranderen. Zelfs met deze lage rente doet ze er 35 jaar over voordat ze verlost is van deze studieschuld. Ze had een gesprek met een hypotheekadviseur en kwam er daardoor achter dat de studielening haar ernstig hindert als ze in deze toch al moeilijke markt een huis zou willen kopen. Dit heeft haar aan het denken gezet. Danielle wil koste wat het kost in korte tijd van haar lening af.
Zij verdient € 3200 per maand netto en daarvan zijn € 1500 vaste lasten. De overige € 1700 legt ze opzij om haar studielening af te lossen. Op deze manier is ze in twee jaar van haar lening af. Om dit te kunnen realiseren moet ze zich vrijwel alles buiten het hoogst noodzakelijke ontzeggen. Ik heb groot respect voor haar en tegelijkertijd is dit een absurde situatie.
In wat voor maatschappij leven we dat we jonge mensen veroordelen tot 35 jaar schuldslavernij? Op een leeftijd waarop ze haar leven moet kunnen leven, zonder deze zelfopgelegde beperkingen die haar sociale contacten aantasten, neemt ze een moedige beslissing. Twee jaar economische gevangenis. De andere keuze verwerpt zij, want ze wil niet 35 jaar afhankelijk zijn van haar schuldeiser.
Het feit dat jonge mensen zich zwaar in de schulden moeten steken om een opleiding af te ronden is wat mij betreft een aanklacht tegen de maatschappij die geen betere oplossingen weet te bedenken dan deze. Danielle heeft ook nog door te werken naast haar studie de studielening weten te beperken. Er zijn nog veel schrijnender gevallen.
Ad Broere
