Onderdrukt, maar door wie?

Niet geld regeert de wereld, want dit veronderstelt dat geld een zelfstandig iets is met een eigen bewustzijn.  Het is echter wel waar dat de wereld door middel van geld wordt geregeerd. Al duizenden jaren. Het recht om geld te scheppen is al zeer lang voorbehouden aan de elite van die tijd. (Romeinen, Egyptenaren, feodale koninkrijken et cetera). Dat is zo gebleven tot in deze tijd. Het volk was afhankelijk van de elite omdat zij de voorwaarden bepaalden waaronder geld tot hun beschikking kwam.

De elite eiste werk voor geld, om zonder zich in te spannen de beschikking te krijgen over de goederen en diensten, die door het volk werden geleverd. De maatschappij was hiërarchisch georganiseerd, waardoor de elite via de voor hen werkende middengroep greep bleef houden op het volk. De middengroep hield het volk in toom met de wet in de hand. Het volk redde zichzelf veelal door ruilhandel omdat op hun niveau geld schaars was. Dit beperkte echter ook hun levens tot de stad of de regio waar zij woonden. Het ‘herenleven’ was voorbehouden aan de middengroep en het ‘koninklijk leven’ aan de elite.

Geld is niet ontworpen voor het volk, het is er om het volk te laten doen wat het moet doen: leveren aan de elite en de hiervan profiterende middengroep: – de lagere adel en de gegoede burgerij -. Zo strikt als de hiërarchische opbouw in het verleden is geweest is het in deze tijd niet meer. Nog steeds bepaalt echter geld en bezit de plaats in de hiërarchie en nog steeds wordt er van bovenaf bepaald wie wel en wie geen geld tot zijn beschikking krijgt. Banken zijn het instrument, die daarvoor in het leven zijn geroepen.

“De weinigen die het systeem begrijpen, zijn dermate geïnteresseerd in haar winsten of zo afhankelijk van haar gunsten, dat er geen oppositie uit die hoek te verwachten zal zijn, terwijl anderzijds het volk, geestelijk onbekwaam om de enorme voordelen te begrijpen…. de last van het systeem zonder klachten zal dragen, omdat zij niet in de gaten hebben dat het systeem vijandig is aan hun eigen belangen.”

Bank N.M. Rothschild & Sons naar partners in de VS, 1863

BANKEN

Via banken kon worden bepaald wie er in aanmerking kwam voor geld in de vorm van leningen. Deze leningen moesten en moeten worden terugbetaald met rente. Banken rechtvaardigen rente omdat zij op hun beurt rente moeten betalen aan spaarders. Het geld van spaarders werd uitgeleend en de banken zorgden ervoor dat dit geld kon worden uitbetaald als het spaargeld werd opgenomen. Dit is niet hoe het werd en wordt gedaan.

Als iemand om een lening vraagt bij een bank, dan wordt eerst bekeken of de vrager in staat is om de lening terug te betalen, evenals de rente over de lening. Als dat het geval is, dan wordt er gekeken naar een geschikt onderpand, zoals onroerend goed of andere bezittingen die de vrager heeft, of garanties van anderen. Er wordt zoveel onderpand gevraagd, dat als de lening niet – meer – kan worden afgelost, de bank het onderpand kan laten verkopen en de lening afdekken uit de opbrengst ervan.

Als het onderzoek naar de gegoedheid van de vrager en het onderpand beide naar tevredenheid van de bank zijn, dan wordt de lening goedgekeurd. Vervolgens wordt nieuw – digitaal – geld gecreëerd door een boekhoudkundige handeling in de bankcomputer. Geld dat er daarvoor niet was, dus ook niet als spaargeld. Banken mogen dit doen, omdat zij daartoe bevoegd zijn. Banken zeggen dat zij hiermee een maatschappelijke taak verrichten. Het heeft echter niets maatschappelijks wat banken doen. Banken zijn winst beogende ondernemingen, die bij voorkeur geld uitlenen waar het het meeste oplevert met het minste risico. Het gevolg hiervan is, dat bijvoorbeeld beginnende ondernemers de grootst mogelijke moeite hebben om hun startende onderneming met bankgeld te financieren. Ondernemers die met in de opinie van de bank verkeerde dingen bezig zijn, worden geweigerd. Evenals hypotheekaanvragers met een ‘verdachte’ achtergrond. Maar vooral ontvangen banken een verhoudingsgewijs hoge beloning in de vorm van de netto rente die zij op hun rekening kunnen bijschrijven. Rente, die niet noodzakelijk in rekening hoeft te worden gebracht. Banken zouden evenals andere dienstverleners een uurtarief voor hun diensten in rekening kunnen brengen in plaats van rente. De wereld zou er een stuk gezonder op worden als geld niet meer als product wordt behandeld, maar alleen als (ruil)middel.

Zoals gezegd, banken zijn een belangrijk instrument om door middel van geld het volk te sturen en vooral om de hiërarchische status quo te handhaven. Zo is het de elite tot dusver gelukt om door middel van geld het volk in toom te houden en het te laten doen wat ze geacht worden te doen: werken. De overheid en banken hebben daarbij steeds samengewerkt. De wetgeving is er bijvoorbeeld primair op gericht om de belangen van de elite te waarborgen. Dit is de reden waarom het Burgerinitiatief Ons Geld om geldschepping van banken af te nemen geen schijn van kans had. ‘Een mooi initiatief  en waardevolle adviezen, maar de economie kan het zich niet permitteren om in experimenten te stappen’, was de hoofdconclusie in het rapport van de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid (WRR) in het rapport ‘Geld en Schuld’. Een conclusie die voor de oplettende lezer al op voorhand vaststond.

HIERARCHISCHE STATUS QUO

De hiërarchische status quo wordt ook al eeuwen bestendigd door middel van belastingen. Belastingen bevorderen de geldstroom naar boven in de piramide, omdat daar het grootste bezit geconcentreerd is. De helft van alle bezit is in handen van 40 miljoen mensen en er leven meer dan 8000 miljoen mensen op aarde. Geld is echter niet het enige dat de plaats in de piramide bepaalt. Invloedrijke netwerken en organisaties zijn minstens zo machtig. Ik herinner hierbij eraan dat geld een middel is voor de elite en geen doel. Het belangrijkste voor hen is, dat het volk klein wordt gehouden. Het gevecht om het bestaan en geldgebrek zijn daarvoor bruikbare middelen.

Het lijkt haast ondoenlijk om hierin verandering aan te brengen. De piramidale hiërarchie is dermate stevig verankerd in de wereld, dat het voor wie verlangt naar verandering ondoenlijk lijkt om dat te bewerkstelligen. Toch is er een verandering merkbaar, die sterker wordt naarmate er meer mensen bewustzijn krijgen over hoe de enkelen de rest naar hun wil sturen. Het moment nadert waarop het gaat kantelen en de hiërarchische piramide gaat inzakken. Om te voorspellen wanneer en hoe dat gaat gebeuren is niet eenvoudig. Het hangt immers af van hoeveel mensen in hun autonomie komen en zich niet meer de wet laten voorschrijven. Dit betekent niet dat zij anarchist worden, maar dat zij alleen willen meewerken aan dat wat ze begrijpen en wat hun instemming heeft. Dat is geheel anders dan revolutionairen die de overheid omver willen werpen. Ze willen en kunnen niet meer worden behandeld als onmondige en onbetekenende mensjes.

In mijn maandelijkse brieven ga ik dieper in op de thema’s autonomie, vrijheid en onafhankelijkheid. Je kunt je hier abonneren.

Ad Broere