De Andere Krant nam in weekeditie nr. 32 een artikel op waarin onderzoeksjournaliste Djamilla le Pair onderbouwde dat Reiner Fuellmich wel degelijk slachtoffer is van een politiek proces. Le Pair heeft zich verdiept in de rechtsgang tegen Fuellmich. Daarvoor is zij aanwezig geweest bij rechtszittingen om zich persoonlijk op de hoogte te stellen en niet haar mening geheel te baseren op informatie van derden, zoals vonnissen.
Le Pair pleit er in een persoonlijke noot voor dat de polemiek rond Fuellmich wordt omgezet in een doelgerichtere, constructief stimulerende en betere onderlinge verstandhouding. Daarvoor is er een belangrijke voorwaarde waaraan moet worden voldaan en die is dat niemand wordt uitgesloten uit het discours. De bubbelvorming op de mainstream media is voor iedereen duidelijk en herkenbaar. In het bijzonder de praatprogramma’s op de tv en voor de radio, waar steeds dezelfde kring van mensen aan het woord komen. Het beeld wordt daardoor gevoed dat Nederland niet meer dan hooguit vijfhonderd inwoners heeft die het woord kunnen (en mogen) doen. Ook de online media lijken in deze richting te gaan. Het gevaar hiervan is, dat er ook daar bubbelvorming komt en uitsluiting van hen die niet binnen ‘de visie’ passen.
Ik ben geen voorstander van Fuellmich en evenmin tegenstander. Ik ben ervoor dat de waarheid met betrekking tot in mijn ogen de meest beschamende periode in de geschiedenis van de mensheid naar boven komt. Ik steun mensen die dat oprecht doen, zonder daarbij primair hun eigen belang voorop te stellen. Fuellmich is daar een van. Tenminste, zo heb ik over deze jurist gedacht, toen hij vanaf 2020 onvermoeibaar de leugens rond covid blootlegde. Hij was bijvoorbeeld promotor van een Nurnberg-2 tribunaal, hij ontmantelde het Corman-Drosten paper dat de grondslag vormde van het PCR beleid van de WHO en hij gaf via de uitzendingen van Corona Ausschuss vanaf 10 januari 2021 informatie, die voor velen – waaronder ik – een hart onder de riem waren. Dat Fuellmich een ordinaire oplichter zou zijn stond voor mij haaks op wat ik van deze man had gehoord en gezien. Ik heb gedacht dat Fuellmich zoals anderen die hun mond open deden ‘de harde aanpak’ ten deel viel.
Het artikel van Roos de Wit in De Andere Krant, weekeditie 30 wekte daarom pijnlijke verbazing. Vooral door de stelligheid waarmee de auteur, die – naar al snel bleek onder een schuilnaam had geschreven – Fuellmich als een oplichter ontmaskerde. Ik ben daarom blij met het artikel van Djamilla le Pair, vooral omdat zij haar mening baseert op directe waarneming.
In het vorige artikel op mijn blog noemde ik Carrie Madej. Daarin lichtte ik een tip van de sluier op hoe de moedige mensen worden aangepakt. Met Fuellmich en nu met Arno van Kessel gebeurt hetzelfde. Hen zou kunnen worden verweten dat ze naïef zijn geweest en hebben gedacht dat er sinds corona nog zoiets als recht en rechtvaardigheid is. Dat vind ik echter nogal cynisch en het doet geen recht aan de mensen die hun mond durfden open te doen. Er is geen rechtvaardiging voor het optreden van de verantwoordelijken voor de oorlog die zij hebben ontketend tegen de mensheid. Dat zij met hun criminele gedrag het geestelijke faillissement van de mensheid hebben aangetoond doet daar niets aan af.
Ik sluit mij aan bij de oproep van Djamilla le Pair om te stoppen met elkaar in de haren te vliegen. De verdeel en heersstrategie die op de mensheid is toegepast door de machthebbers is lang effectief geweest. Laten we voor ogen houden dat wij – mensen – ons niet laten vernietigen. Ook al zijn we het op veel punten niet met elkaar eens, alleen samenwerken kan ons redden.
(c) Ad Broere
