Ik heb een game gespeeld, die ik twintig jaar geleden ook al heb gedaan. Het was voor mij een ont-dekking om te merken dat ik opnieuw in het spel werd gezogen en me vereenzelvigde met de avatars die ‘vreselijke gevaren‘ moesten trotseren om aan het eind tot een – flut – uitkomst te komen.
Schokkend hoe mijn adrenaline steeg als ik de avatar iets moest laten doen waarbij veel behendigheid nodig was. Als dan na vijf keer te zijn neergeschoten uiteindelijk de hindernis was gepasseerd, dan daalde de adrenaline om vervolgens bij een volgende uitdaging weer toe te nemen. Ja, ik laat me beetnemen door de ontwerpers van het spel. Ik was blij dat het spel was uitgespeeld.
Het was leerzaam omdat ons leven op dezelfde manier verloopt. Ook dat is een spel. Wij denken alleen dat het de echte werkelijkheid is omdat het spel zo ongelofelijk intelligent in elkaar zit. Naarmate we er dieper in worden gezogen, kunnen we steeds moeilijker neutraal kijken naar wat wij ‘leven’ noemen. De sociale media spelen daarbij een belangrijke rol, want er spelen zich complete oorlogen af over onderwerpen die de gemoederen verhitten.
Tegelijkertijd hebben we niet in de gaten hoe de spelregels zo worden aangepast dat we er meer en meer in gevangen raken. Het gaat zelfs zover dat heel velen denken dat er niets anders is dan dit spel en dat er zowel voor de geboorte – begin van het spel – als na de dood – eind van het spel – niets is. Dan is ons wezen compleet geabsorbeerd in de avatar die onze ik-zegger is.
Toch is er een reden geweest voor ons wezen om zich via de ik-zegger in dit spel te begeven. Misschien wel dezelfde als waarom ik deze game heb gedaan: Het waarom van het spel te ontdekken door het te doen.
Ad Broere
Het spel in de knikkers
Wil je je waardering voor mijn werk financieel tot uitdrukking brengen? Graag!
Dat kan op NL59TRIO0379342502 ten name van Humane Economy Publishing
Ondernemers kunnen ook sponsoren. Ik stuur desgevraagd een factuur om deze sponsoring in de administratie op te kunnen nemen. mailadres: adbroere@protonmail.com
