Vanuit België is een onderneming actief, die zich heeft gespecialiseerd in het opsporen van inbreuken op het beeldrecht met behulp van Chinese software. In het voorjaar van 2019 werd ik voor de eerste keer geconfronteerd met deze onderneming. Er viel een schikkingsvoorstel bij mij op de deurmat. Er werd mij gesommeerd om binnen veertien dagen een niet misselijk bedrag te betalen.
Ik had het beeldrecht geschonden en als bewijs daarvan was een kopie van het betreffende fotootje bijgevoegd. Het dateerde uit een periode dat hergebruik van beeldmateriaal voor weblogs zoals die van mij oogluikend werd toegestaan vanwege de geringe impact ervan. Vrijwel iedereen die actief was op het internet op de manier zoals ik dat was met mijn blog zette wel eens een beeld erin waarvan de bron niet helemaal duidelijk was. Google afbeeldingen was daarbij gewillig. Door de technologische ontwikkeling werd het echter eenvoudig om tot in alle hoeken van het internet ‘overtredingen’ op te sporen. Zo ook bij het blog van Ad Broere. Mijn pogingen om de claim ongedaan te krijgen mislukten. Het argument dat ik geen winstdoelstelling heb met mijn blog en dat ik voor mijn artikelen geen geld vraag, maakte niets uit. Ik heb na heen en weer geschrijf een regeling getroffen die ik ook ben nagekomen.
Hiermee was de kous echter niet af. Op 1 oktober meldde zich een Nederlands persbureau met een claim op mij. Het bericht was onduidelijk, maar na het een paar keer te hebben overgelezen, werd mij duidelijk dat hetzelfde Belgische bedrijf mij opnieuw een boete oplegde. Deze keer namens het Nederlandse persbureau. Na de confrontatie in het voorjaar heb ik alle beeldmateriaal dat in aanmerking zou kunnen komen voor inbreuk op het beeldrecht verwijderd, om herhaling te voorkomen. Helaas heb ik een foto die ik in een artikel uit 2011 had geplaatst over het hoofd gezien. Een kleine foto van meneer Trichet. Wie kent hem nog. Ook deze foto was volgens het Belgische bedrijf de hoofdprijs waard en in nog dreigender taal dan in het vorige schrijven werd mij gemaand om mijn schuld aan deze ernstige overtreding te belijden en binnen veertien dagen tot betaling over te gaan. Opnieuw nam ik met het Belgische bedrijf contact op. Het Nederlandse persbureau bleek de hele afwikkeling aan hen te hebben overgelaten en de betrokkenheid bleek slechts uit het briefpapier met logo en de ondertekening van de brief. Het contact verliep als bij de vorige gelegenheid, met dit verschil dat een betalingsregeling nu niet meer aan de orde was. Ik heb de rekening dankzij een goede vriend kunnen betalen. Als ik een ding niet wil, dan is het in gevecht gaan met juristen. In mijn ogen zijn het aliens die een taal spreken die ik niet spreek. Ook ben ik genezen van het inroepen van hulp van juristen. Vanzelfsprekend heb ik mijn server nog een keer grondig uitgekamd op verdacht materiaal. Ik krijg er een Kafka gevoel van. Nee, dit is niet een wereld waarmee ik iets te maken wil hebben.
Het is nogal navrant dat alles wat ik heb geschreven in artikelen die op het internet, mijn intellectuele eigendom dus, gewoon gestolen is. Notabene door bedrijven die deze teksten zich op grond van hun algemene voorwaarden en andere juridische zaken hebben toegeëigend. Mijn teksten kunnen gewoon worden hergebruikt zonder gevolgen. Zelfs bronvermelding is niet noodzakelijk. Copyright is niet meer dan een beroep op de moraliteit van degene die de tekst wil hergebruiken. Het is ondoenlijk om voor je publicaties op internet geld te vragen. Als je het wel doet en je jouw teksten achter een betaalmuur zet, dan blijkt de grote belangstelling opeens veel lager te zijn. En waarom zou de lezer er ook voor betalen als informatie overal gratis te vinden is? Het verband met degene die zich heeft ingespannen om een goede en onderbouwde tekst te produceren wordt niet gelegd. In de wetenschap dat intellectueel eigendom niet valt te beschermen, lijkt het me toe dat bedrijven zoals de Belgische onderneming maar snel moeten worden afgestopt. Gelijke monniken gelijke kappen. Niet alleen dat aanpakken wat grijpbaar is zoals beeldmateriaal en dan ook nog voor uitsluitend grote opdrachtgevers.
© Ad Broere
