Nu de ondergang van het fiatgeldsysteem zich manifesteert en daarmee de dominantie van het westen en in het bijzonder van de Verenigde Staten, laten deskundigen in hun analyse horen wat zich al jaren geleden aftekende. In mijn boek ‘Geld in de Bijrol’ schreef ik over de dreigende val van de dollar en daarmee van de euro. Vooral om mensen ontvankelijk te maken voor het zoeken naar oplossingen om een economie tot ontwikkeling te brengen die los staat van het fiatgeldsysteem. In mijn boek staan een aantal initiatieven beschreven, die in die richting gaan. Toch is het nog steeds op beperkte schaal gebleven, vooral doordat de meeste mensen er de noodzaak niet van inzien. De ontwikkelingen zullen echter snel gaan en duidelijk maken dat het op een gegeven moment niet meer mogelijk is om een initiatief te starten. Ik hoop zeer dat velen beseffen dat nu handelen essentieel belangrijk is. Voor wie ‘Geld in de Bijrol’ nog niet heeft gelezen, hier kun je het boek bestellen.
Het einde van de dollar als wereldreservemunt
In 1944 werd eveneens het besluit genomen dat de dollar de positie van wereldreservemunt innam. De wereldhandel is daardoor de afgelopen decennia gedomineerd door de dollar, omdat landen over de hele wereld dollars voor hun import en export moesten aanhouden. Alle valuta, of het nu het pond sterling, de Deutsche Mark of de gulden was, werden in het internationale betalingsverkeer herleid tot de dollar. De dollar was de spil. De Amerikaanse corpocratie heeft er zijn voordeel mee gedaan en in de naoorlogse wereld een sleutelpositie verworven, die tot op heden wordt vastgehouden. De afspraak was dat de dollar inwisselbaar was voor goud: ‘as good as gold’. Door de groeiende wanverhouding tussen de goudreserve van de Verenigde Staten en de hoeveelheid dollars in omloop kondigde Nixon in 1971 op een achternamiddag aan dat de inwisselbaarheid van dollars in goud werd afgeschaft. Dit betekende het definitieve einde van de goudwisselstandaard en het plaatste de VS in een kwetsbare positie. Door een uitgekiende diplomatie en met de ruggensteun van de Deep State slaagde Henry Kissinger erin de ‘petrodollar’ te lanceren, waardoor de dollar in de fossielebrandstoffenwereldhandel de sleutelpositie behield. Elk land dat olie importeerde moest daardoor dollars aanhouden en olie exporterende landen met een grote dollarreserve, zoals Saoedi-Arabië, investeerden die dollars weer via de Amerikaanse multinationals en investeringsbanken. Dollars blijven ook na 1971 de valuta waarin olie, gas en andere strategisch belangrijke goederen worden afgerekend. Hierdoor is de VS onder andere in staat om de omvangrijke staatsschuld te financieren en heeft de VS-landen die niet in de Amerikaanse pas liepen kunnen straffen via de financiële markten. Toch lijkt aan de positie van de dollar te worden geknaagd nu China een olietermijnmarkt in yuan heeft geopend.
Hoewel de VS als mogendheid kampt met tekorten op de overheidsbegroting en een snelgroeiende staatsschuld en de armoede in dit land groot is, evenals de enorme tegenstellingen tussen arm en rijk, herbergt het land een flink aantal sterke multinationale ondernemingen. Van de top500-multinationals zijn er 174 gevestigd in de VS. Op de tweede plaats, op eerbiedige afstand, komt China met 47 multinationals en daarna Japan met 43. Rusland heeft slechts 5 multinationale ondernemingen in de top 500. De VS is dus een land met grote schulden en grote tegenstellingen tussen arm en rijk. Tegelijkertijd is er echter een groot aantal machtige ondernemingen.
John Perkins, auteur van ‘Bekentenissen van een economische huurmoordenaar, noemt deze multinationale ondernemingen de corpocratie en een wereldmacht. Hun invloed op de Amerikaanse politiek is enorm. Zij bepalen wie de volgende president wordt, omdat ze de media controleren en uitgekiende massapsychologie toepassen om ‘de meute’ te laten doen wat zij willen. Perkins beschrijft hoe landen afhankelijk werden gemaakt door middel van leningen, die veelal terechtkwamen in de zakken van een corrupte bovenlaag. Als het land in gebreke bleef met het betalen van rente en aflossingen kwamen de eisen op tafel, die resulteerden in een roof van de natuurlijke hulpbronnen en het vestigen van een militaire aanwezigheid van de VS in die landen. Er is een vervlechting tussen de corpocratie en het militaire apparaat.
Op 17 januari 1961 waarschuwde president Eisenhower reeds voor een fenomeen dat hij ‘een regelrechte bedreiging voor de democratie’ noemde. Dit fenomeen is het militair-industrieel complex, waarin de industrie en het militaire apparaat op een ongezonde manier zijn vervlochten. Hij had de rol van de bankiers hierin niet in de gaten, of benoemde het bewust niet. Vanaf de 18e eeuw hebben de bankiers namelijk grote bedragen verdiend aan oorlogen, door leningen te verstrekken aan landen die er wapentuig voor kochten en vervolgens door een groeiende staatsschuld in de greep van de bankiers kwamen. Banken (bankiers) hebben een groot aandeel in de corpocratie. Tijdens mijn studie heb ik een opdracht uitgevoerd van het Polemologisch Instituut in Groningen, toen nog onder leiding van prof. Röling. Het onderzoek ging over ontwikkelingshulp aan landen in Zuid-Amerika en de uitgaven van die landen aan wapens. De uitkomst was dat tegenover elke dollar aan hulp drie dollar aan militaire uitgaven stonden, wat mij er toen al van overtuigde dat ontwikkelingshulp en leningen niet gericht zijn op het welzijn van de bevolking van het betreffende land.
In 2011 concludeerden Zwitserse onderzoekers dat de wereldeconomie wordt gecontroleerd door 147 ondernemingen. Als dit onderzoek was uitgebreid tot wie de grootste aandeelhouders zijn van deze ondernemingen, dan zou de conclusie waarschijnlijk zijn geweest dat een relatief klein aantal individuen die 147 ondernemingen op hun beurt controleren. Omdat de VS het grootste aantal multinationale ondernemingen telt, is het logisch om hieraan de conclusie te verbinden dat de Amerikaanse corpocratie niet alleen in de VS maar ook daarbuiten – wereldwijd – een grote invloed heeft op de economie en de politiek. De corpocratie gebruikt voor het realiseren van zijn doelstellingen de geheime dienst en het leger van Amerika, zoals ze dat in de afgelopen decennia in meerdere landen, denk aan Irak, hebben gedaan.
Al in de 19e eeuw sprak Napoleon als volgt over deze macht achter de macht: “Ze kennen geen patriottisme, ze hebben geen vaderland.” Dezelfde opvatting vanwaaruit de BIS is ontstaan, vinden we terug in de gedachte achter de Federal Reserve in de VS, de ECB in Europa, het IMF en de Wereldbank. De VS bood in de periode na de Tweede Wereldoorlog de beste mogelijkheden als uitvalsbasis om de wereld te beheersen. Als er zich een andere en betere optie voordoet, doordat de condities in de VS verzwakken, worden de kaarten op een ander land gezet, bijvoorbeeld op China. Al decennialang is China als productieland in opbouw en wordt tegelijkertijd de productie in de westerse landen afgebouwd. Dat is prima, zeggen de specialisten, want zolang je de kennis hebt en het beste kunt innoveren en de wereldhandel controleert, heb je de macht. De vliegtuigindustrie en de ICT-industrie zijn hiervan goede voorbeelden. De Chinezen zitten echter niet stil en hebben hun kennisniveau in de afgelopen tientallen jaren aanzienlijk verhoogd.
“Als docent in het hoger onderwijs gaf ik les aan studenten uit alle werelddelen, onder meer uit China. Met een van deze studenten heb ik een discussie gevoerd over importrechten die door de EU op kleiding werden gelegd. De student werd zichtbaar boos toen ik als argument voor die heffingen de milieuvervuiling door de Chinese kledingindustrie noemde en de absurd lage lonen die aan de arbeiders werden uitbetaald. Hij vond dat het westen zich niet moest bemoeien met interne Chinese zaken. Als China goedkope en kwalitatief goede kleding exporteerde, dan moesten daar geen heffingen op worden gelegd. De student wees mij subtiel op hoe het westen aan zijn rijkdom is gekomen”.
China heeft jarenlang geaccepteerd dat de handel met de grootste afnemer, de VS, in dollars werd afgerekend en dat de koers van de Chinese munt, de yuan laag werd gehouden om zo de export naar de VS aantrekkelijk te houden. China heeft hierdoor een enorme reserve aan dollars opgebouwd, waar ze mee in de maag zitten. Als ze de dollars zouden dumpen, dan gaat de koers van de dollar onderuit, maar dan snijden de Chinezen zichzelf in de vingers, want hun eigen munt wordt dan duur ten opzichte van de dollar en dat tast hun exportpositie aan. Je zou kunnen zeggen dat het een monsterverbond is tussen China en de Verenigde Staten en dat vooral China ervan af wil. Maar hoe…? President Trump is een gevaarlijk spel begonnen met heffingen op de import van staal en aluminium uit China. De precaire balans tussen deze twee landen wordt daardoor zwaar op de proef gesteld. Maatregelen, tegenmaatregelen en escalatie. China heeft met veel investeringen en massa’s krediet een gigantische productiecapaciteit opgebouwd en eist nu een vooraanstaande rol in de wereldhandel op. President voor het leven Xi Jinping wil China als wereldmacht op de kaart zetten. Dat lukt alleen op basis van een sterke economie. Als de VS deze rol aan China ontzegt, dan zal dat leiden tot grote spanningen. Militair is de VS waarschijnlijk nog steeds de grootste macht in de wereld. Ongetwijfeld zullen de krachten achter de schermen het erop willen aansturen dat het militaire overwicht wordt uitgebuit voordat het te laat is. Wat er dan zou gaan gebeuren is te gruwelijk voor woorden. Europa, Japan en alle andere landen worden dan meegesleept in het conflict. De documentaire ‘Trump, an American Dream’ maakt duidelijk dat bezorgd zijn niet overbodig is over wat deze president van de VS gaat doen als de spanningen oplopen. Het is echter de vraag of hij voor de ‘Deep State’ niet de juiste man op de juiste plaats is, voor zolang als het duurt.
Al sinds het loslaten van de goudwisselstandaard door Nixon, zit de BIS Bank op het vinkentouw om de SDR te lanceren als wereldmunt. Dus niet als wereldreservemunt, maar als wereldmunt. Wanneer zal deze nieuwe wereldmunt er komen? Een voor de hand liggend antwoord op deze vraag is: als het huidige ongedekte fiatgeldstelsel het loodje heeft gelegd. Dat dit gaat gebeuren is zeker, de vraag is slechts wanneer. Er zijn voortdurend signalen en geruchten. De beurzen storten in, de crash wordt veroorzaakt door de ICT, de derivaten bewijzen dat ze zijn wat Warren Buffet ze noemde (‘weapons of mass destruction’), er is paniek op de beurzen, bedrijven raken in de verliezen, er zijn natuurrampen, oorlogen enzovoort. De ‘final blow’ komt ergens vandaan en dan komt de ‘Big Reset‘ van Willem Middelkoop, tenminste als er dan nog iets te resetten valt. De volgende stap is dan dat de macht nog verder zal worden gecentraliseerd. In het voetspoor van het geld komt de economie, de soevereiniteit van landen en daarna die van de burgers. “We will follow the money.”
Tot zover dit deel uit ‘Geld in de Bijrol‘
