De perceptie dat financiële professionals meer verdienen dan collega’s in de niet-financiële sectoren is correct. Het is echter interessant dat dit gedurende een lange tijd in de vorige eeuw niet het geval is geweest.
Sinds de 90er Jaren is het waarschijnlijker dat er een bankier woont in deze villa dan iemand die niet in de financiële sector werkt.
Een kind weet dat bankiers grootverdieners zijn. Ze brengen een beter gevuld loonzakje mee naar huis dan iemand met een vergelijkbare baan in een andere sector. Maar wat bepaalt het verschil? Komt het doordat bankiers zoveel economische waarde creëren? Of zijn bankiers gewoon assertief als het aankomt om de beste voorwaarden voor zichzelf op te eisen?
De geschiedenis van het inkomensverschil tussen de financiële en niet-financiële professional werpt wat meer licht op deze vragen. De onderzoekers Philippon en Reshef bestudeerden de historische tijdreeksen en onderstaande grafiek is een duidelijke weergave van wat ze hebben vastgesteld.
Bron: Philippon and Reshef (2012)
De gestippelde lijn toont het inkomen van de financiële professional in verhouding tot de benchmark, het inkomen in de niet financiële sectoren, weergegeven door de dunne grijze lijn. Twee feiten komen er duidelijk uit naar voren. Ten eerste dat de inkomens in de financiële sector tussen 1920 en 1940 verhoudingsgewijs hoog zijn en dat hetzelfde geldt voor de periode na 1980 Tussen 1940 en 1980 was er weinig tot geen verschil. Hoe kan dit patroon worden verklaard? Het blijkt te zijn gerelateerd aan het regelgevend kader zoals dat in de verschillende tijdsperiodes van kracht was.
Falende bankenregelgeving voorafgaand aan de grote depressie
Voor de 30er jaren was er sprake van een asymmetrie tussen regelgevend kader en overheidsgaranties. Er was in die periode nog geen sprake van stringente bankenregelgeving. De Federal Reserve voerde vanaf 1913 liquiditeitsgaranties in voor de bankensector.
Niet gehinderd door regelgeving namen de bankiers enorme risico’s, omdat ze zich gesteund wisten door de garanties. Een goed regelgevend kader ontbrak echter. Deze ontwikkeling gaf aanleiding tot wat de ‘roaring twenties’ werden genoemd. Maar, zoals we allen nu weten, op een kwade dag stopte de muziek en eindigde alles in het enorme drama van de grote depressie van de 30er jaren.
Deze ervaring leidde tot een andere aanpak. De garanties werden herzien en in de plaats daarvan kwam de depositogarantie. Bovendien werd er nu wel een strikt regelgevend kader doorgevoerd en daardoor ontstond de gewenste symmetrie.
De regelgeving hield de bankensector binnen de kaders en voorkwam dat er excessieve winsten en inkomens werden geëxtraheerd uit de bankensector (hou ze kort dan blijven ze netjes)
Falende bankenregulering als gevolg van de digitale revolutie.
De digitale revolutie, die vanaf de 70er Jaren tot ontwikkeling kwam, maakte dat de precaire balans tussen bankenregelgeving en garanties werd verstoord. De nieuwe informatietechnologie maakte het de bankiers mogelijk om de regelgeving op meerdere manieren te omzeilen en toch te kunnen steunen op de overheidsgarantie om de gevolgen van de excessieve risico’s die de banken steeds meer gingen nemen op te vangen. Tegelijkertijd werden de inkomensverschillen tussen de financiële sector en de niet – financiële sectoren allengs groter.
De huidige verschillen tussen de inkomens van professionals in de financiële en de niet-financiële sectoren duiden op een onderliggend probleem. Het kan niet worden uitgelegd uit het produceren van economische (meer)waarde en ook niet uit roekeloos gedrag. De werkelijke verklaring ligt in het feit dat banken in hun huidige vorm niet meer van deze tijd zijn. Bankenregelgeving is niet langer effectief in een wereld die is georganiseerd op basis van informatietechnologie. Om de uitdagingen die het financiële stelsel in het digitale tijdperk stelt het hoofd te bieden, hebben we een paradigmaverschuiving nodig, die leidt tot een complete hervorming van het financiële stelsel. Meer regelgeving en verhogen van de buffers zijn daarom niet (meer) doelmatig. Alleen onorthodoxe oplossingen kunnen de financiële sector de functie geven die nodig is om de economie op een nieuwe manier in beweging te brengen in het belang van onze samenleving. Het zou goed zijn als de bankiers hun defensieve houding ten opzichte van verandering zouden laten varen.
Bron: http://www.endofbanking.org/
